روشنی ، من ، گل ، آب

... چیزهایی هست که نمی دانم .
می دانم ، سبزه ای را بِکَنَم خواهد مـُـرد .
می روم بالا تا اوج ، من پُر از بال و پرم .
راه می بینم در ظلمت ، من پُر از فانوسم .
من پُر از نورم و شن
و پُر از دار و درخت .
پُرم از راه ، از پل ، از رود ، از موج .
پُرم از سایه ی برگی در آب :
چه درونم تنهاست .

( سهراب سپهری )